Zapalenie mięśnia sercowego- przyczyny, objawy i leczenie

Napisano przez

Zapalenie mięśnia sercowego (ZMS, łac. myocarditis) to proces zapalny obejmujący środkową warstwę serca czyli sierdzie, ale może mu również towarzyszyć zapalenie osierdzia. Choroba jest bardzo niebezpieczna, ponieważ może doprowadzić do poważnego uszkodzenia serca oraz zaburzeń jego funkcji. W niektórych przypadkach zapalenie mięśnia sercowego doprowadza do kardiomiopatii zapalnej, co za tym idzie – do niewydolności mięśnia sercowego i niewydolności krążenia, a w szczególnie ciężkich przypadkach do konieczności transplantacji. Dowiedź się jakie są przyczyny i objawy zapalenia mięśnia sercowego? I na czym polega leczenie tej choroby? Zapalenie mięśnia sercowego- przyczyny, objawy i leczenie.

Czym jest zapalenie mięśnia sercowego

Zapalenie mięśnia sercowego (ZMS) to choroba, która wywołana jest przez proces zapalny zlokalizowany w sierdziu czyli w środkowej warstwie serca. Czasami obejmuje również osierdzie – zewnętrzną warstwę okalającą serce. Przyczyn powstawania stanu zapalnego jest wiele i są to między innymi:

  • infekcje bakteryjne( gronkowce, paciorkowce, chlamydie, prątki gruźlicy, pneumokoki, bakteria Borrelia burgdorferi), wirusowe(  enterowirus Coxsackie B, wirus różyczki, ospy wietrznej i półpaśca, HCV czy nawet wirus grypy), grzybiczne(  Aspergillus, Candida),
  • choroby autoimmunologiczne takie jak reumatoidalne zapalenie stawów, toczeń rumieniowaty układowy, choroby tkanki łącznej, sarkoidoza,
  • pasożyty: nicienie i obleńce,
  • pierwotniaki: np. Toxoplasma gondii, Trypanosoma cruzi.
  • niektóre leki,
  • narkotyki,
  • metale ciężkie (np. ołów)
  • promieniowanie (np. po naświetlaniach śródpiersia).

Wyróżnia się 3 rodzaje zapalenie mięśnia sercowego:

  • ostre ZMS – ma wyraźny początek i daje wyraźne objawy; w przebiegu może rozwinąć się kardiomiopatia rozstrzeniowa;
  • przewlekłe ZMS – może prowadzić do zaawansowanej niewydolności serca; nie daje wyraźnych objawów, może przebiegać bezobjawowo;
  • piorunujące ZMS – niebezpieczny rodzaj ZMS, nagły początek, objawy gwałtownie narastają, może prowadzić do wstrząsu kardiogennego.

Zapalenie mięśnia sercowego- objawy

Objawy zapalenia mięśnia sercowego nie są typowe, a w łagodnie przebiegającym zapaleniu mięśnia sercowego objawy mogą nie występować w ogóle. Przez co utrudnione jest postawienie szybkiej diagnozy. Objawy towarzyszące zapaleniu mięśnia sercowego zależą przede wszystkim od przyczyny choroby oraz nasilenia zajęcia mięśnia sercowego przez stan zapalny. Są to między innymi:

  • duszność, zadyszka, męczliwość,
  • przewlekły i nasilający ból zlokalizowany w klatce piersiowej – za mostkiem, promieniujący do szyi, lewego barku i pleców. Zwykle nasila się m.in. podczas kaszlu i leżenia na plecach. Ulgę przynosi siedzenie i pochylanie się do przodu,
  • kołatania serca,
  • przyśpieszona akcja serca,
  • osłabienie,
  • obrzęki kostek i podudzi,
  • ból głowy,
  • gorączka,

Zapalenie mięśnia sercowego- leczenie

ZMS diagnozuje się poprzez wykonanie badań:

  • badania krwi,
  • badanie EKG,
  • RTG klatki piersiowej,
  • echokardiogram,
  • rezonans magnetyczny,
  • biopsja mięśnia sercowego,

Jeśli przyczyną zapalenia mięśnia sercowego jest infekcja wirusowa lub bakteryjna, prowadzi się leczenie przyczynowe – podawane są leki przeciwwirusowe, przeciwpasożytnicze lub antybiotyki.

Ale podstawą terapii jest leczenie objawowe, które polega na oszczędzającym trybie życia (leżenie w łóżku), odpoczynku, zaniechaniu aktywności fizycznej, zapobieganiu powikłaniom zatorowo-zakrzepowych i leczeniu powikłań (niewydolności krążenia, zaburzeń rytmu). Ponadto stosuje się leki mające za zadanie wspomóc pracę serca, których rodzaj i dawkowanie zależeć będzie od przebiegu choroby oraz stopnia upośledzenia akcji serca.

W miarę wycofywania się objawów zapalenia serca mięśniowego, można próbować stopniowo powracać do wcześniejszej aktywności, w porozumieniu z lekarzem prowadzącym. Jednak nawet po całkowitym ustąpieniu choroby zaleca się niepodejmowanie intensywnego wysiłku fizycznego przez co najmniej sześć miesięcy od zachorowania.