Toczeń rumieniowaty układowy- Przyczyny, objawy oraz sposoby leczenia

Napisano przez

Toczeń rumieniowaty układowy (SLE) jest to wielonarządowa choroba autoimmunologiczna. To przypadłość zaliczana do chorób reumatycznych, gdzie w większości przypadkach pierwsze objawy dość mocno przypominają infekcję bakteryjną lub wirusową. To bardzo podstępna i dokuczliwa choroba, której przyczyny nie są do końca poznane, a stosowane metody leczenia zmniejszają jedynie nasilenie objawów. Proces zapalny spowodowany przez toczeń najczęściej uszkadza stawy, skórę i nerki, ale może objąć również inne narządy takie jak na przykład serce, płuca czy mózg. Dowiedź się więcej o toczniu rumieniowatym układowym, poznaj jego objawy oraz sposoby leczenia. Toczeń rumieniowaty układowy- Przyczyny, objawy oraz sposoby leczenia.

Czym jest toczeń rumieniowaty układowy

Toczeń rumieniowaty układowy (SLE) to choroba o podłożu autoimmunologicznym, w której system immunologiczny z niewiadomych przyczyn zaczyna produkować autoprzeciwciała, które skierowane są przeciwko swoim zdrowym komórkom. W wyniku tego dochodzi do powstania stanu zapalnego, który uszkadza organy, tkanki i komórki w ludzkim organizmie. W większości przypadków stan zapalny obejmuje stawy, skórę, nerki, ale może objąć również inne organy takie jak płuca, serce, układ pokarmowy, krwionośny czy mózg. Przyczyny tej choroby nie są do końca poznane, ale przeprowadzone badania skłaniają się ku teorii, że do zachorowania na SLE przyczyniają się czynniki genetyczne, środowiskowe( dokładnie promieniowanie UV) oraz czynniki zakaźne takie jak wirus Epsteina-Barr i antygeny bakteryjne.

Toczeń rumieniowaty układowy jest chorobą, która znacznie częściej dotyczy kobiet, z zwłaszcza tych przed 30 rokiem życia . U mężczyzn, schorzenie to jest diagnozowane nawet 10 razy rzadziej niż w przypadku kobiet. Charakterystyczne w przebiegu tocznia są okresy zaostrzeń choroby i jej remisji. U większości chorych, wymienione niżej czynniki sprzyjają nawrotom choroby:

  •     infekcja,
  •     stres,
  •     promieniowanie ultrafioletowe,
  •     leki,
  •     zmiany hormonalne.

Toczeń rumieniowaty- objawy

Toczeń rumieniowaty jest chorobą niezwykle trudną do zdiagnozowania, a objawy jakie się pojawiają w dużej mierze zależą od tego jaki organ został zajęty przez stan zapalny. Jest on bardzo często jest diagnozowany dopiero po kilku latach od pojawienia się pierwszych objawów. Jedynym charakterystycznym objawem jaki pojawia się w większości przypadków choroby( u około 60% chorych pojawia się we wczesnym stadium choroby) jest rumień na twarzy, który kształtem przypomina motyla. Obejmuje on skórę nosa, policzków i okolicy oczu. Inne możliwe objawy to:

  • osłabienie,
  • chudnięcie
  • brak apetytu,
  • problemy z wypadaniem włosów,
  • nieznacznie podwyższona temperatura ciała,
  • ciągłe zmęczenie,
  • zmiany łuszczycopodobne, lokalizujące się przede wszystkim na ramionach, szyi i klatce piersiowej. Są to typowo zmiany grudkowe, z tendencją do złuszczania,
  • wypadanie włosów,
  • Owrzodzenia jamy ustne,
  • zmiany skórne w postaci pęcherzy, grudek,
  • nadwrażliwość na światło,
  • zawroty głowy,
  • bóle mięśniowo-stawowe,
  • „huśtawka emocjonalna”,
  • problemy z płodnością.

Leczenie tocznia rumieniowatego

Toczeń rumieniowaty diagnozuje się na podstawie objawów i wyników badań do których należą:

  • oznaczenie przeciwciał anty-dsDNA,
  • przeciwciał anty-Sm,
  • przeciwciał antyfosfolipidowych,
  • nieprawidłowe miano przeciwciał przeciwjądrowych (ANA).

lekarz może również zlecić badanie moczu, morfologia krwi obwodowe i badanie krwi OB.

Na tą chorobę przede wszystkim nie ma leku, całkowite wyleczenie jest niemożliwe. Stosowane leki mają za zadanie zmniejszyć dokuczliwość objawów. Najczęściej stosuje się leki z grupy:

  • przeciwzapalnych – w celu zmniejszenia stanu zapalnego,
  • przeciwbólowych – w przypadku występowania uciążliwego bólu mięśni czy stawów,
  • kortykosteroidów – stosowanych głównie w okresach zaostrzeń choroby, ze względu na liczne działania niepożądane, których wystąpienie jest bardzo prawdopodobne ze względu na stosowanie często dość wysokich dawek,
  • przeciwmalarycznych i immunosupresyjnych – w bardziej zaawansowanych stadiach choroby.