Gronkowiec złocisty- Objawy i leczenie zakażenia gronkowcem

Szacuje się, że nawet połowa populacji może być nosicielami gronkowca. Gronkowiec złocisty to jedna z najszybciej rozprzestrzeniających się bakterii. Bakteria ta najchętniej rozmnaża się w temperaturze około 37 st. C., czyli w ludzkim organizmie czuje się idealnie. Można się nią zarazić drogą kropelkową, poprzez ranę w ciele, drogą pokarmową, a nawet przez kontakt płciowy z osobą zakażoną. Gronkowiec złocisty to jedna z najniebezpieczniejszych dla człowieka bakterii. Powodem tego jest przede wszystkim wytwarzana przez bakterię oporność na antybiotyki, zdolność do tworzenia biofilmu oraz fakt, że jest bakterią wywołującą u ludzi bardzo wiele niebezpiecznych dla zdrowia powikłań. Gronkowiec złocisty- Objawy i leczenie zakażenia gronkowcem.

Czym jest gronkowiec złocisty?

Gronkowiec złocisty (łac. Staphylococcus aureus) – Gram-dodatnia bakteria występująca w jamie nosowo-gardłowej oraz na skórze ludzi i zwierząt. Prawie wszystkie gatunki Staphylococcus są względnymi beztlenowcami i rosną w warunkach zarówno tlenowych, jak i beztlenowych. Z 32 dotąd poznanych gatunków gronkowca aż 16 bytuje w organizmie człowieka. Jednak nie wszystkie bakterie gronkowca są niebezpieczne dla zdrowia i życia człowieka. Co więcej niektóre stanowią nawet element flory bakteryjnej skóry oraz układu oddechowego i pokarmowego. Gronkowiec złocisty najczęściej kolonizuje a najczęściej zasiedlane części ciała to: przedsionek nosa, nosogardło, okolice odbytu, skóra granicząca z włosami głowy i okolice szczęki.

Rodzaje gronkowca

Podział gronkowca oparty jest na zdolności szczepów bakterii do produkcji białkowego enzymu o nazwie koagulaza. Odpowiada on za przemianę fibrynogenu w fibrynę. Na tej podstawie wyróżnia się:

  • gronkowce koagulazododatnie – są mniej liczne i zalicza się do nich np. Staphylococcus aureus;
  • gronkowce koagulazoujemne – są wrażliwe lub oporne na antybiotyk o nazwie nowobiocyna. Do tej pierwszej grupy zalicza się Staphylococcus epidermidis i haemolyticus, natomiast do tej drugiej Staphylococcus saprophyticus.

Gronkowiec złocisty- Objawy

Objawy zakażenia gronkowcem złocistym mogą przybierać różne postaci w zależności od miejsca gdzie zlokalizowane jest zakażeni. Najczęściej rozwój bakterii obserwuje się na skórze i w tkankach miękkich i podskórnych. Gronkowiec złocisty w większości przypadków powoduje schorzenia dermatologiczne, w tym liszaje, czyraki czy zmiany ropne. Bywa, że towarzyszą im dolegliwości bólowe, zaczerwienienie i swędzenie. Sytuacja zdecydowanie się zmienia kiedy dochodzi do zakażenia układowego. Są one znacznie poważniejsze niż miejscowe infekcje skórne. W większości przypadków dochodzi do zapalenia płuc, co wymaga wdrożenia antybiotykoterapii, a nawet hospitalizacji.

Powikłania po niewyleczonym gronkowcu

  • zapalenie szpiku kostnego i kości,
  • zapalenie tchawicy,
  • posocznica gronkowcowa.
  • zapalenie płuc,
  • zakażenie układu moczowego,
  • zapalenie mięśnia sercowego,
  • ostre zapalenie wsierdzia,
  • zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, ropnie mózgu,
  • zapalenie żył.

Jak można zarazić się gronkowcem złocistym

Do zakażenia dochodzi najczęściej w warunkach szpitalnych, a najbardziej narażeni są pacjenci po zabiegach chirurgicznych, z ranami otwartymi, ranami oparzeniowymi, z cewnikami, protezami. Obawiać się zakażenia powinni również pacjenci z osłabioną odpornością organizmu, mający choroby cywilizacyjne( takie jak cukrzyca, nadciśnienie czy nowotwory i stosujących długotrwałą antybiotykoterapię). Zakażenia gronkowcem złocistym mogą mieć charakter pojedynczych infekcji, ale również stwarzają zagrożenie epidemiczne na oddziałach szpitalnych, co jest szczególnie niebezpieczne. Gronkowcem można się również zarazić drogą kropelkową, pokarmową oraz przez kontakt płciowy z osobą zarażoną.

Leczenie gronkowca

Aby zdiagnozować gronkowca złocistego należy wykonać badanie: krwi, moczu lub tkanki skażonego obszaru, w celu wykrycia obecności bakterii gronkowca. Gronkowiec złocisty leczy się stosując antybiotyki. Niestety leczenie nie jest proste, ponieważ wiele szczepów gronkowca wytwarza toksynę panicylazę, dzięki której bakterie są odporne na penicylinę. Niektóre szczepy powodują również odporność na inne rodzaje antybiotyków. Leczenie gronkowca można wspomagać poprzez stosowanie ziół, np. piołun, tymianek czy orzech włoski.